Very Dutch

Raad & Recht

Ik was vastbesloten mijn column te wijden aan de absurde staal- en aluminiumheffingen in de VS. Het mogelijke begin van een gigantische handelsoorlog, de geboorte van een trans-Atlantische alliantie tegen China of misschien gewoon weer een storm in een glas water. Toen viel mijn oog op een filmpje over de nieuwe Amerikaanse ambassadeur in Nederland. […]

Foto: ANP Pete Hoekstra

Ik was vastbesloten mijn column te wijden aan de absurde staal- en aluminiumheffingen in de VS. Het mogelijke begin van een gigantische handelsoorlog, de geboorte van een trans-Atlantische alliantie tegen China of misschien gewoon weer een storm in een glas water. Toen viel mijn oog op een filmpje over de nieuwe Amerikaanse ambassadeur in Nederland. Ik merkte dat ik geraakt was. Goede reden om de staalheffingen even te laten voor wat ze zijn en stil te staan bij dat filmpje.

Voor wie het verhaal niet kent, het gaat om ambassadeur Pete Hoekstra. In een interview werd Hoekstra gevraagd naar een aantal van zijn uitspraken over de ontwikkeling van de islam in Nederland. Hoekstra beweerde tijdens een eerder debat dat er ‘no-go-zones’ zijn in Nederland en dat auto’s en politici in brand worden gestoken. Ik hoef niet uit te leggen dat deze beweringen op helemaal niets gebaseerd zijn. Het interessante was dat in het interview Hoekstra deed alsof de journalist gek was en zei dat hij die beweringen nooit had gedaan. In lijn met de huidige trend in Amerika, betitelde hij dit als ‘fake news’. De journalist was niet voor één gat te vangen en liet het fragment zien waarin Hoekstra de beweringen deed en vroeg waarom hij dit afdeed als ‘fake news’. Toen werd het interessant, want Hoekstra ontkende vervolgens categorisch dat hij het ‘fake news’ had genoemd. De blik op het gezicht van de journalist sprak boekdelen.

Dit is overigens niet het filmpje waar ik het over wilde hebben, want dit is al een tijd geleden gebeurd. Nee, het filmpje dat me zo raakte, gaat over de persconferentie nadat Hoekstra koning Willem-Alexander had bezocht. Als je op internet zoekt op ‘Zeer ongemakkelijke ontmoeting VS-ambassadeur en journalisten’, kun je het niet missen. Tijdens die persconferentie gebeurde iets heel opmerkelijks. Daarin werd Hoekstra gevraagd of hij zijn beweringen terug zou nemen of anders een voorbeeld kon geven van een politicus die in Nederland recentelijk is verbrand. Hij weigerde antwoord te geven op die vraag. De volgende reporter stelde exact dezelfde vraag, die ook onbeantwoord bleef. En zo ging dat door. Toen het wat ongemakkelijk begon te worden, gaf zijn assistente aan dat de vraag al was beantwoord en vroeg of er nog andere vragen waren. En toen kwam het, in koor riepen alle reporters dat de vraag niet is beantwoord en dat Hoekstra gewoon de vraag moet beantwoorden. “This is not how it works, this is the Netherlands. You have to answer questions.

Er ging een rilling over mijn rug. Dit is namelijk precies waarom ik trots ben om mee te schrijven aan deze krant, aan de NLFiscaal, en aan alle andere bladen waarin ik en andere experts en critici de mogelijkheid krijgen het debat aan te gaan over welk onderwerp dan ook. Het is onze taak om kritische vragen te stellen en elkaar scherp te houden. Dat is in het belang van ons allemaal. Het gebeurt regelmatig dat ik een mailtje krijg van collega’s, concurrenten of de Belastingdienst over mijn columns en annotaties. Soms om mijn mening te onderschrijven, maar ook vaak genoeg om me te vertellen dat ik het verkeerd zie. En dat is goed, want de waarheid ligt altijd in het midden.

Ik was vorige week op een conferentie waar ik een presentatie moest geven over Hamamatsu (zie mijn vorige column ‘wasabi’). Zoals gebruikelijk had ik een duidelijke mening en stak die niet onder stoelen of banken. De presentatie resulteerde in een levendige discussie. Na afloop zei een deelnemer gekscherend “I like your approach, it is very… let’s say… Dutch”. En daarmee wil ik mijn column besluiten: That is indeed how it works, because this is the Netherlands. We answer questions.

Very Dutch | NT

Very Dutch

Raad & Recht

Ik was vastbesloten mijn column te wijden aan de absurde staal- en aluminiumheffingen in de VS. Het mogelijke begin van een gigantische handelsoorlog, de geboorte van een trans-Atlantische alliantie tegen China of misschien gewoon weer een storm in een glas water. Toen viel mijn oog op een filmpje over de nieuwe Amerikaanse ambassadeur in Nederland.…

Foto: ANP Pete Hoekstra

Ik was vastbesloten mijn column te wijden aan de absurde staal- en aluminiumheffingen in de VS. Het mogelijke begin van een gigantische handelsoorlog, de geboorte van een trans-Atlantische alliantie tegen China of misschien gewoon weer een storm in een glas water. Toen viel mijn oog op een filmpje over de nieuwe Amerikaanse ambassadeur in Nederland. Ik merkte dat ik geraakt was. Goede reden om de staalheffingen even te laten voor wat ze zijn en stil te staan bij dat filmpje.

Voor wie het verhaal niet kent, het gaat om ambassadeur Pete Hoekstra. In een interview werd Hoekstra gevraagd naar een aantal van zijn uitspraken over de ontwikkeling van de islam in Nederland. Hoekstra beweerde tijdens een eerder debat dat er ‘no-go-zones’ zijn in Nederland en dat auto’s en politici in brand worden gestoken. Ik hoef niet uit te leggen dat deze beweringen op helemaal niets gebaseerd zijn. Het interessante was dat in het interview Hoekstra deed alsof de journalist gek was en zei dat hij die beweringen nooit had gedaan. In lijn met de huidige trend in Amerika, betitelde hij dit als ‘fake news’. De journalist was niet voor één gat te vangen en liet het fragment zien waarin Hoekstra de beweringen deed en vroeg waarom hij dit afdeed als ‘fake news’. Toen werd het interessant, want Hoekstra ontkende vervolgens categorisch dat hij het ‘fake news’ had genoemd. De blik op het gezicht van de journalist sprak boekdelen.

Dit is overigens niet het filmpje waar ik het over wilde hebben, want dit is al een tijd geleden gebeurd. Nee, het filmpje dat me zo raakte, gaat over de persconferentie nadat Hoekstra koning Willem-Alexander had bezocht. Als je op internet zoekt op ‘Zeer ongemakkelijke ontmoeting VS-ambassadeur en journalisten’, kun je het niet missen. Tijdens die persconferentie gebeurde iets heel opmerkelijks. Daarin werd Hoekstra gevraagd of hij zijn beweringen terug zou nemen of anders een voorbeeld kon geven van een politicus die in Nederland recentelijk is verbrand. Hij weigerde antwoord te geven op die vraag. De volgende reporter stelde exact dezelfde vraag, die ook onbeantwoord bleef. En zo ging dat door. Toen het wat ongemakkelijk begon te worden, gaf zijn assistente aan dat de vraag al was beantwoord en vroeg of er nog andere vragen waren. En toen kwam het, in koor riepen alle reporters dat de vraag niet is beantwoord en dat Hoekstra gewoon de vraag moet beantwoorden. “This is not how it works, this is the Netherlands. You have to answer questions.

Er ging een rilling over mijn rug. Dit is namelijk precies waarom ik trots ben om mee te schrijven aan deze krant, aan de NLFiscaal, en aan alle andere bladen waarin ik en andere experts en critici de mogelijkheid krijgen het debat aan te gaan over welk onderwerp dan ook. Het is onze taak om kritische vragen te stellen en elkaar scherp te houden. Dat is in het belang van ons allemaal. Het gebeurt regelmatig dat ik een mailtje krijg van collega’s, concurrenten of de Belastingdienst over mijn columns en annotaties. Soms om mijn mening te onderschrijven, maar ook vaak genoeg om me te vertellen dat ik het verkeerd zie. En dat is goed, want de waarheid ligt altijd in het midden.

Ik was vorige week op een conferentie waar ik een presentatie moest geven over Hamamatsu (zie mijn vorige column ‘wasabi’). Zoals gebruikelijk had ik een duidelijke mening en stak die niet onder stoelen of banken. De presentatie resulteerde in een levendige discussie. Na afloop zei een deelnemer gekscherend “I like your approach, it is very… let’s say… Dutch”. En daarmee wil ik mijn column besluiten: That is indeed how it works, because this is the Netherlands. We answer questions.