Het dorp was leeg, het einde van wat eindeloos leek, was gekomen. Jongeren trokken naar Parijs, boeren kregen te weinig subsidie om de dorre grond nog vruchtbaar te maken, fastfood bepaalde het menu van de bewoners en de Hollandse filosoof, die als enige buitenlander met natuurlijk gezag, en mooi Frans, een eigen stamtafeltje kreeg, was lang niet meer gezien.

Deze Nederlandse filosoof, onze Folkert, bracht het utopische dorp niet alleen tot leven, maar wist vooral in zijn wekelijkse columns de actualiteit en werkelijkheid van het Nederlandse logistieke leven breder te trekken dan het puur vakmatige. Soms door een situatie in het dorp te schetsen, soms door het te verbinden met een persoonlijke observatie. In dat laatste geval speelde Judy, zijn vrouw, regelmatig een rol in de tekst.

In een uitgave als Nieuwsblad Transport kan het een uitdaging zijn het thema van een column op de achterpagina niet al te zeer te laten samenvallen met het redactioneel commentaar voorin de krant. Niet bij Folkert. Sterker nog, een commentaar van hem over de gevolgen van de invoering van de euro, stond destijds volledig los van de column van die week, waarin uitgerekend de brasserie in Artichaut-les-Bains werd geïntroduceerd. Dit gekoppeld aan de (boeren)protesten tegen fastfood in Frankrijk.

Samen met Judy lunchte Folkert in ‘een’ Coq Hardi. Het uitserveren van de foie gras (daar mocht je twintig jaar geleden nog gewoon over schrijven), jambon cuit op een petit pain, in combinatie met een mooi koel glas Vouvray duurde beslist niet langer dan het ‘fast’ overhandigen van te droge friet met een smakeloze hamburger op een broodje van plastic als lunch. Wat was er, kortom, mis met een Plat paysanne à déjeuner?

Aan een schier eindeloze reeks columns en andere teksten kwam een einde. We missen de oude filosoof.

Lees ook: Nieuwsblad Transport-journalist Folkert Nicolai overleden