Soms schrijft een columnist ‘ad hominem’. Mark Rutte weet er alles van. Donald Trump lijkt het zelfs fijn te vinden als columnisten van kranten die volgens hem nepnieuws verspreiden, hem op de hak nemen. Vladimir Poetin laat hem onwelgevallige scribenten in het gevang zetten, of misschien wel erger. Vandaag schrijf ik ‘pro hominem’. De man in kwestie is Eric Wiebes, onze minister van Economische Zaken en Klimaat.

Toen hij in een vorig kabinet aantrad als staatssecretaris van Financiën, zag ik Wiebes de eerste dagen als een politieke gastrol van Jon van Eerd, van wie we bijna elk toneeljaar wel een komedie in het Delftse theater De Veste bijwoonden, ter afwisseling van al het serieuze werk van Tsjechow en Shake-
speare. Het beeld van Wiebes werd al anders toen hij Jeroen Dijsselbloem, de toenmalige minister van Financiën, die zijn handen vol had als voorzitter van de Euro-groep, op voortreffelijke wijze verving.

In het nieuwe kabinet heeft Eric Wiebes een zware post toebedeeld gekregen. Aan EZ is nu ‘Klimaat’ toegevoegd. Hij mag dus niet alleen de aardgasellende in Groningen, die zijn voorgangers hebben achtergelaten, proberen op te lossen, hij wordt ook geacht de mondiale temperatuurstijging tegen 2050 tot anderhalf procent te beperken. Een Herculische opgave, want Nederland zelf sukkelt Europees gezien achteraan als het erom gaat de doelstellingen van het Akkoord van Parijs te bereiken.

Aan ambitieuze plannen ontbreekt het niet. De ‘transitie’ naar niet-fossiele brandstoffen wil Wiebes voortvarend aanpakken. Nederland moet in Europa juist een koploper worden om ons van olie, gas en kolen af te helpen, vindt Wiebes. Tegelijk is hij realistisch genoeg om te beseffen dat Nederland dat in zijn eentje niet kan bewerkstelligen. Want dan verdwijnen de grote vervuilers gewoon naar het buitenland, om daar hun rotzooi te verspreiden.

Ik hoop dat de nieuwe minister van Economische Zaken en Klimaat zich daarom vaak in Brussel en omgeving laat zien en zijn collega’s in de Europese Raad van Ministers zal oppeppen samen, ook met de Chinezen en de Amerikanen, van ‘Parijs’ een succes te maken. Daarvoor moeten op het politieke wereldtoneel alle deuren open (en de kolencentrales dicht). En net als in de komedies van Jon van Eerd kan alles dan, tegen 2050, nog net op zijn pootjes terechtkomen.